Šta se iza brda valja, odnosno šta u državi Crnoj Gori (ne)valja?

 

Da uvod (za)počnem, onako, tipično po “naški”. Ima jedna (ne)normalna država, podrazumijeva se na brdovitom Balkanu u kojoj živi jedan, ali zapravo dva naroda, u kojoj se govori jednim, ali zapravo dva jezika i u kojoj postoji jedna pravoslavna vjera i naravno dvije crkve. Poentu ovog uvoda, će možda (po)neko da shvati i eventualno primi k (ne)znanju, ali da sam kojim slučajem samo napisao iz 1 u 2 svi bi shvatili i još pride (u)platili, a možda i zaradili.

 

E baš u toj državi (na)zvanoj “iz 1 u 2” javni dug iznosi 105% bruto društvenog proizvoda, a nezaposlenost iznosi čak 23% i to gle čuda, izgleda (ni)jesu problemi jer za njih nema društveno/političkog interesovanja, ali zato nacija, jezik i crkva jesu jer se samo o tome priča .

 

Stvarni problem, već odavno nije u vještačkoj nacionalnoj podjeli, nego u ekonomskoj (ras)podjeli i to društvenih/državnih dobara i usluga odnosno monopola, zbog kojih društvo postaje sve siromašnije, a političari sve bogatiji. Da bi zamaskirali stvarne probleme, političari se vješto koriste one čuvene latinske maksime “divide et impera” iliti “zavadi, pa vladaj” i stalno podgrijavaju nacionalne, jezičke i vjerske podjele, jer dok se političari bave materijalizmom, narod se (za)nosi nacionalizmom.

 

Ali, nije sve u pameti pastira, već je (po)nešto i u zaglupljenosti ovaca. Ko je pastir, a ko ovca u “našem” (beznadežnom) slučaju i ko koga ovđe “šiša” je pitanje na koje samo “mesija” ima (ne)spreman (od)govor. Nije bez neke, Petar II Petrović – Njegoš još davno (pret)kazao da: “ko na brdo, ak’ i malo, stoji više vidi no onaj pod brdom.” Još samo da utvrdimo, koje je to “brdo” i dal’ se ono nalazi na izlasku ili zalasku sunca, pa ćemo onda lako (raza)znati ko na brdu “stoji”, jer je više nego očigledno da mi stojimo pod tim “brdom” i to (za)dugo.

 

Otvaranje pitanja Srebrenice nije nimalo slučajno, zato što Srebenica uz Kosovo simbolizuje osnove “€atlanske” politike na brdovitom Zapadnom Balkanu, te stoga negiranje i/ili otvaranje rasprave o tome, narodski rečeno predstavlja “čačkanje mečke” pardon bjeloglavog orla. Danak (ne)iskustvu, odnosno (ne)namjerna žrtva je posljedica toga što se mora tačno znati “ko kosi, a ko vodu nosi”, da bi ostali u državi, ali i regionu jasno shvatili da moraju “vezati konja đe im gazda kaže”.

 

Treba napomenuti, da je na teritoriji Crne Gore izvršeno mnogo zločina i (ne)djela od kojih većina nije ni dostojno obilježena, a kamoli (o)suđena.

 

Iako je “drugi pratilac” AB revolucije ’89, inače (anti)fašista na riječima, ali ne i na djelima u maniru “šahovskog velemajstora”, a to mu daje iskustvo sa Dubrovačkih zimskih igara ’91 – ’92, (po)mislio da mu pripada (ne)otuđivo pravo govora na događaju u Srebrenici, valjda zbog toga što je bio ekskluzivni snabdjevač naftnih derivata Vojske Republike Srpske, (ne)pravedno je uskraćen. U svom neizgovorenom, a spremljenom  govoru, namjeravao je da direktno poruči “zapadnim partnerima” da će im ovoga puta biti “lojalan”, a time bi (in)direktno poručio članstvu i “režimskim” (in)telektualcima da još uvijek uživa podršku “zapadnih partnera” jer kao što znate “kada brod tone, miševi prvi bježe”.

 

U Bibliji piše:”jer će se javiti lažne mesije i lažni proroci, te će činiti velike znake i čuda, da zavedu – ako je moguće – i izabrane.”

 

Ali, “sila boga ne moli, a bog silu ne voli” odnosno saradnja sa “zapadnim partnerima” nije pitanje izbora već moranja i to zbog toga što se Crna Gora nalazi u “zapadnoj interesnoj sferi”. (Anti)fašista je “prećerao” i to u svakom pogledu, a zbog “kaćuške” i “zmajevog plesa” izgubio je povjerenje “zapadnih partnera” koji su ga zbog toga politički “kaznili”, ali ga još uvijek nijesu potpuno otpisali.

 

“Slučajnom” greškom u čestitki za dan državnosti “ujka Sem” je (in)direktno poručio “(anti)fašisti” da su na događaju u Srebrenici “inaugurisani” “neki novi klinci” koji imaju podršku “zapadnih partnera” na čiji govor i prisustvo će se “(anti)fašista” morati navići.

 

“(Anti)fašista” dobro zna da “koga nema, bez njega se može”, te stoga pokušava, da dio vladajuće koalicije predstavi kao “fašiste” koji ugrožavaju “€atlanski put” Crne Gore, ali narod je još davno utvrdio da: “ne laje kučka sela radi, već sebe radi”. “(Anti)fašista” kroz “istragu fašista” (iz)nalazi “demokratske kapacitete” za (ne)dosanjanu koaliciju sa “nekim novim klincima” koje je gle čuda, samo do prije svega par mjeseci optuživao za rušenje “do(i)movine” i ugrožavanje “€atlanskih” integracija.

 

(Ne)zvanični Beograd, (ne)zna, a i dobio je od “zapadnih partnera” “(pre)poruku” da nije isto da li je partija u poziciji ili opoziciji, a “neki novi klinci” isto tako (ne)znaju da im eventualna koalicija sa “(anti)fašistima” može proreći “narandžastu”, a ne svijetlu budućnost.

 

Svi (ne)strpljivo pratimo političku situaciju, a (po)neki čekaju i instrukcije.

 

The shock doctrine ver.20