Ako su Bosanci (i Hercegovci), mogli mješavinu svakakvog dostupnog voća, povrća i mesa u jedno da (na)zovu “bosanski lonac”, onda mi možemo  mješavinu političkih predstavnika svih postojećih nacija, vjera i opredjeljenja u jednoj Vladi da nazovemo “crnogorski lonac”.

 

S obzirom, da je “istorija učiteljica života”, a “mi”, ali i “oni” vječiti đaci ponavljači, Njegošu nije bilo (pre)teško da (pred)vidi i (pret)kaže da “nije vino pošto priđe bješe i nije svijet ono što mišljaste”. Samo je pitanje, i to ono od milion (€/$/₽) ko je taj koji “mišlja”, a izgleda umišlja jer su  u (za)bludi svi i to bez izuzetka koji (nije)su na nečijem iliti nekom “spisku.”

 

“Naše” društvo, je zbog spleta (ne)srećnih istorijskih okolnosti za koje je dobrim dijelom i samo krivo (ne)namjerno preskočilo nekoliko ključnih istorijskih faza koje su neophodne za formiranje jednog modernog evropskog društva. Ukratko, krenuli smo u Evropu, a došli u Jevropu i to vijek unazad jer smo “(za)kasnili” i ušli iliti preciznije rečeno (pro)švercovali se u pogrešan istorijski “voz”, pa su nam stoga sve stanice iste jer su pogrešne, a samo je pitanje na koju će da nas “(iz)bače” kao slijepog putnika.

 

Sve je (za)počelo na mostu, crnogorske rijeke “Aheron” ’89 kada su “mladi, lijepi i pametni”, kojima je najmanji zajednički sadržalac bio džemper kao najveća jedinica bliskosti (ne)radničkoj klasi (pre)uzeli vlast i okusali slast (za)branjene jabuke iz “rajskog”, pardon “zadružnog vrta”. Više džemper nije u modi, ali zato jeste topus, koji je zamjenom džempera, postao novi najmanji zajednički sadržalac (mlado)komunista kao najveća jedinica otklona od obespravljenje “raje”, ali u svakom slučaju pušili ili ne pušili svjedeno je, jer su ga svakako popušili.

 

Političko oceubistvo, kao žrtvu na oltaru lojalnosti za (iz)nuđeni pakt sa zapadom protiv “balkanskog kasapina” položio je vrhovni (anti)fašista, kojeg su u svojstvu “svjedoka saradnika” (ne)voljno prihvatili zapadni partneri jer je on jedini imao saradnički “kapacitet” i to u svakom pogledu i mogao je da se nametne kao vođa podijeljenog plemenskog društva.

 

Ubrzo su zapadni partneri, (u)viđeli da je saradnja sa vrhovnim (anti)fašistom (ne)iskrena jer su mu u ideološkom i moralnom pogledu mnogo bliže društveno – političke norme i vrijednosti istoka nego zapada, a “što se grbo rodi, to vrijeme ne ispravi” odnosno “vuk dlaku mijenja, ali ćud nikad.”

 

Zbog “višeg” interesa, zapadni partneri su (ne)voljno “gledali kroz prste” vrhovnim (anti)fašisti čije je srce, ali i “džep” težilo ka istoku, sve dok nije došlo čak do dalekog istoka i spojilo se na auto-put koji vodi “iz ničega u niđe i nekome u džep.” Kada je “prevršila dara meru”, a to njemu njegova muzička “miljenica”, ne Jami nego Vesna Rivas (is)pjevala na uvce onda su mu zapadni partneri za kraj (od)svirali, isto na uvce “the end 2020”.

 

Ali, izgleda da je tačna ona narodna, da “nije kome je nuđeno, već kome je suđeno”, a “apostolskoj” Vladi nije bilo suđeno i zato joj je presuđeno jer i pored sve moguće javne i tajne podrške i ohrabrenja zapadnih partnera nije uspjela da se (o)drži i to da je još veći apsurd ne zbog sposobnosti opozicije već nesposobnosti vlasti.

 

Imali smo Vladu što bi rekli Zećani “mimo naroda” jer Vlada nije imala podršku ni vlasti ni opozicije, kritikovana je više od strane vlast, a manje od opozicije, a da je obori prijetila je vlast, a ne opozicija.

 

Za to vrijeme, vrhovni (anti)fašista se svojski (po)trudio, podrazumijeva se tajno, da (po)kaže i predstavi zapadnim partnerima Vladu onakvom kakva ona zapravo i jeste.

 

Kada su zapadni partneri, sa razočarenjem (u)viđeli (ne)sposobnost Vlade, koja je (ne)namjerno (po)uzrokovala potpunu blokadu svih društveno – političkih procesa i integracija, Vladu su otpisali, ali su joj zbog “višeg” interesa pružali samo formalnu podršku. Nekoliko mjeseci, prije otvorene eskalacije rusko – ukrajinske krize značajno su se poremetili odnosi zapadnih partnera i Vlade zbog “određenih” stvari i tada je konačno (pre)suđeno Vladi odnosno sa aspekta zapadnih partnera, otklonjena je mogućnost da se efekti rusko – ukrajinske krize posredstvom “trojanskog konja” iz Vlade/vladajuće većine reflektuju na stabilnost Crne Gore (čitaj: članice NATO-a).

 

Nijesu bez neke, naši stari, koji su dokazano bili mnogo pamentiji nego njihovi (ne)dostojni potomci, znali da “strpljen spašen” i da “pas koji laje ne ujeda”. Izgleda da je vrhovni (anti)fašista bio na vlasti 31 godinu ne zahvaljujući sposobnosti “njegove” vlasti, već zbog neposobnosti isto tako “njegove” opozicije.

 

Vinston Čerčil je još davno (pret)kazao da “ne postoje naši stalni prijatelji i naši stalni neprijatelji, već da postoje samo naši stalni interesi”. To izgleda nije shvatio premijer u odlasku, zato je i odlazeći, a imao je vremena da o tome (po)razmisli onomad kada je skoro sat vremena čekao premijerku Srbije da ga (za)primi.

 

Sada, na “ćupriji” Moračica, na visini od 205 metara zapadni partneri plaćaju ono što nijesu platili na mostu, crnogorske rijeke “Aheron” ’89. Podrazumijeva se, da se uračunava i kamata i to ona “zelenaška” pardon, ovoga puta ipak “bjelaška”. Ni danas, kao ni tada, crnogorsko društvo se nije formiralo kao jedno moderno evropsko društvo, već je (p)ostalo ono što je i prije bilo – jedno podijeljeno plemensko društvo, ali ovoga puta bez “vođe.”

 

Melodija i ritmika muzike iz pjesme “the end 2020” je značajno uticala da se društvo po prvi put demokratizuje i oslobodi okova “demokratske” diktature i cenzure (staro i mlado)komunista. “Stara Crna Gora” u kojoj vlada jedna partija i jedan vođa više ne postoji, a na “novu Crnu Goru” u kojoj više nijedna partija neće imati većinu da sama vlada će se morati privići svi i to bez izuzetka.

 

Naziv manjinska, nije u potpunosti kompatibilan sa ciljem i sastavom te Vlade, više bi odgovaralo da se zove Vlada nacionalnog pomirenja i jedinistva jer se ista formira sa ciljem da se objedine predstavnici svih političkih partija koji predstavljaju sve nacije, vjere i opredjeljenja u Crnoj Gori (što joj daje legitimitet), a koji teže evro-atlanskim integracijama. S tim, da će ovoga puta, shodno preporukama zapadnih partnera sektor odbrane, bezbjednosti i diplomatije voditi provjereni kadrovi koji nemaju ideoloških odnosno spoljno – političkih dilema. Prećutna saglasnost, (ne)zvaničnog Beograda na sve ovo je usluga kompenzacije zapadnim partnerima i prevara istočnih partnera.

 

Ostaje nam da (u)vidimo, da li je tačna postavljena hipoteza da (pro)srpski i (pro)ruski u Crnoj Gori nijesu ista stvar i da li će se i na koji način (po)vezati političke partije koje teže evro-atlanskim integracijama da budu koaliciono kompatibilne, a ne samo (po)miješane kao u loncu. I ova dva, prethodna pitanja su takođe od milion (€/$/₽), jer su izbori sve bliže i bliže, a političke partije koje podržavaju evro-atlanske integracije sve dalje i dalje od 51%.

 

U svakom slučaju, zapadni partneri su na potezu i ako ne pruže konkretnu podršku i manjinska Vlada će, da citiram Anvera el Sadata biti “trijumf nade nad iskustvom”, kao i prethodna.

 

Revolucija jede svoju đecu, ali zato revolucionari ostaju (za)uvijek zapisani.

 

 

The end .