Da li je manjinska vlada nova nada ili novi promašaj?

 

Teorija, ali i praksa su d(p)okazali da je Volter bio potpuno upravu kada je (is)kazao da “politika nije ništa drugo do zapravo samo vještina da se laže u pravi čas”, ali dodao bih da je razlika između “dobrih” i “loših” političara u tome da se predvidi taj “pravi čas”. Ko je kod nas “dobar”, a ko “loš” političar pokazaće (u)brzo vrijeme to majstorsko rešeto, pardon izbori odnosno građani, naravno, ako ih bude bilo.

 

Prije nešto više od godinu dana, “evroatlanski partneri” bivše, ali i sadašnje, a izgleda i (u)buduće vlasti “odsvirali” su kraj tridesetogodišnjoj “demokratskoj” diktaturi poslednjem (anti)komunisti i (anti)fašisti u (j)Evropi.

 

“(Ne)srećnim” spletom okolnosti, partije tzv. “vječne” iliti “profesionalne” opozicije dobile su priliku i to onu koja se (ne)propušta da (s)tvore novu vlast.

 

Od samog (pra)početka vaspostavljanja, sve je pošlo naopačke, baš kao iz one đečije pjesme Duška Radovića, ali možda tu baš ima neke “slučajne” simbolike jer se demokratija u Crnoj Gori, kako tada, tako i danas nalazi u nekoj “predškolskoj” fazi vrtića, ali naravno tu su “evroatlanski partneri” koji vrše “starateljsko” pravo nad nama, ali i “ruski partneri” koji uporno to pravo sadašnjim starateljima zbog istorijskih, ali i religijskih razloga osporavaju. Kad smo već kod đece i vrtića da završim sa onom nama dobro poznatom narodnom: “ko sa đecom spava, upišan se budi.”

 

Kao što znate: “svaki ciga svoga konja hvali”, pa su stoga i “evroatlanski partneri” morali Vladu da (po)hvale i kada treba, ali i kada ne treba, čak su bili spremi (ne)voljno da “zažmure” pa i da oproste nastavak neke loše prakse bivše vlasti, a sve u nadi da će “nekad” biti bolje, jer kao što znate “nada uvijek zadnja umire.”

 

Političke partije koje su (s)tvorile novu vlast, umjesto da priliku, koju su dobili od “naroda” pardon “evroatlanskih partnera” (is)koriste oni su je bukvalno (ne)namjerno “prokockali” jer nakon trideset godina opozicionog (ne)djelovanja (ni)jesu mogli da se (u)žive u novu ulogu vlasti. Izgleda da je tačna ona narodna: “nije kome je nuđeno, već kome je suđeno.”

 

Na odluku “evroatlanskih partnera” iliti “staratelja” da podrže novi eksperimenat tzv. “manjinske” vlade presudno je uticala kriza na istoku koja je (in)direktno preko određenih političkih partija koje su do sada (s)tvorile vlast mogla da se prelije na Crnu Gori i tako izazove novu (ne)stabilnost koja bi značila otvaranje novog tzv. “jadranskog fronta/problema”. Pored toga, od uticaja je bila i (ne)sposobnost, ali i (ne)znanje koje je rezultiralo potpunom blokadom i obesmišljavanjem svih društveno političkih procesa i integracija od strane vlasti.

 

U suštini, demokratija je jedna velika laž, a narod se nikada nije pitao, niti će se ikada pitati ko će sa njim da vlada. Svi oni koji to treba da znaju to znaju i vladaju, a oni koji (ne)znaju ti (ne)vladaju.

 

Praksa je d(p)okazala da je eksperimenat tzv. “ekspertske” vlade potpuni promašaj odnosno da citiram Anvera el Sadata:”trijumf nade nad iskustvom”, a čini mi se da će eksperimenat tzv. “manjinske” vlade biti još veći promašaj, jer problem je u nama, a ne u drugima. “Pametan čovjek uči na tuđim greškama, glup na svojim, a najgljuplji nikad”.

 

Eksperiment “manjinske” vlada, predstavlja neku vrstu prelaznog rješenja, ali ukoliko za njenog mandata Crna Gora ne zaokruži proces reformi, demokratizacije i pristupanja Evropskoj Uniji on će predstavljati samo jedan u nizu promašenih političkih eksperimenata. Posebno zbog toga što najveće opterećenje manjinske vlade predstavlja politička (ne)reprezentativnost dva najveća naroda, ali i (ne)namjerno prebacivanje odgovornosti na manjinske narode koji u tom slučaju (ne)voljno preuzmaju ulogu arbitra u nacionalnim problemima između dva najveća naroda.

 

Istorija, ta učiteljica života nam uporno, ali izgleda (bez)uspješno d(p)okazuje da se Crnom Gorom (ne)može dugoročno i održivo odnosno stabilno vladati bez učešća reprezentativnih predstavnika dva najveća naroda, ali i ostalih manjinskih naroda u vlasti, a to je moguće samo kroz “(kvazi)komunistički” ili model “narodne sloge”.

 

“Komunistički model” se zasnivao na ideologiji jugoslovenstva, koja je trebala da “pomiri” i “apsorbuje” u sebe srpski i crnogorski nacionalizam, po Đilasovom modelu prema kojem su “Crnogorci porijeklom Srbi”. Iako se suštinski sa tom idejom zakasnilo čitav vijek ona se zapravo pokazala kao izuzetno dobar model za vladanje. Ali kada se sa raspadom Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije razbila ne samo ideja nego čak i iluzija o jugoslovenstvu onda je glavni politički ideolog “(mlado)komunista” (o)smislio novi “(kvazi)komunistički model” koji je zapravo loša piratska kopija “komunističkog modela” sa mnogo “bagova”. U suštini “(kvazi)komunistički model” se zanivao na njegovanju tekovina (anti)fašizma, partije koja je formalno “crnogorska”, a neformalno “srpska”, a po kazivanju njenog lidera ona je zapravo “građanske” orjentacije uz pasivno učešće pojedinih “podobnih” predstavnika nacionalnih manjina, koji su toj partiji predstavljali začin političke čorbe svačega, a ustvari ničega.

 

Model “narodne sloge” je teorijski dobro zamišljen da pomiri dva najveća naroda, tako što će uzajamnim priznavanjem i uvažavanjem posebnosti i prava dva najveća naroda, kao i ostalih manjinskih naroda uspostaviti narušeni društveni balans. Nažalost, u praksi je to za sad (ne)moguće, zato što su crnogorski i srpski nacionalizam dva antipoda koja se negiraju i jedan prema drugome imaju otvorene pretenzije, a ostale nacionalne manjine zbog tereta prošlosti i pritiska dijaspore, ali i matičnih država ne žele/mogu da uspostave saradnju sa partijama koje (ne)zvanično baštine ideale srpskog nacionalizma.

 

Čarls Darvin je još davno (pred)kazao da: “u surovoj borbi za opstanak uspijevaju, ne ni najveći, ne ni najjači, ne ni najpametniji, nego oni koji se najbrže prilagođavaju promjenama u svom okruženju”

 

Nakon manjinske vlade, neka nova vlada će se zasnivati na “(kvazi)komunističkom” ili “modelu narodne sloge” ili Crne Gore neće biti odnosno neće biti Crne Gore koju (pre)poznajemo danas.

 

U svakom slučaju, nema greške jer je Džordž Bernard Šo još davno (pred)kazao da je “demokratija proces koji nam garantuje da se nama neće vladati bolje nego što to zaslužujemo”. “Sapienti sat” iliti u prevodu sa latinskog na zvanični crnogorski – srpski, bosanski i hrvatski jezik – pametnome dosta, a dodao bih glupome zanavijek malo.

 

“Neka bude borba neprestana, neka bude što biti ne može. Na groblju će iznići cvijeće za daleko meko pokoljenje. Med za usta i hladna prijanja, a kamoli mlada i vatrena.” – Petar II Petrović – Njegoš.

 

 

MV