Dobro došli u “rijaliti društvo”! Bolje vas (s)našao “Veliki brat”!

 

Nekada se okupacija (s)provodila primitivno – fizičkim nasiljem uz upotrebu hladnog/vatrenog oružja, a danas se okupacija sprovodi (ne)kulturno – “mentalnim nasiljem” uz upotrebu “digitalnog oružja”. Makijaveli je kazao:”cilj opravdava sredstvo”, ali dodao bih: “i novac”.

 

Citiraću (ne)poznatog autora: “Gledajući danas šta ljudi govore – čini se da Boga ima. Gledajući kako oni žive – izgleda da Boga nema”.

 

Primitivna okupacija, je bila mentalno vidljiva za sve potencijalne žrtve, jer je okupator/(ne)prijatelj bio jasno određen/odrediv što utiče na formiranje “odbrambenog mehanizma” kod potencijalnih žrtava, koje zbog toga mogu da se (iz)bore sa okupatorom. (Ne)kulturna okupacija je mentalno nevidljiva za većinu potencijalnih žrtvi, jer okupator/(ne)prijatelj nije jasno određen/odrediv, te stoga potencijalne žrtve ne mogu da formiraju “odbrambeni mehanizam” i zbog toga ne mogu da se (iz)bore sa okupatorom.

 

Globalizacija kroz (ne)kulturnu “mentalnu okupaciju” – uništavanjem osnovnih ljudskih načela/vrijednosti stvara “potrošačko društvo” roba i usluga u materijalnom smislu i “rijaliti društvo” u “duhovnom smislu”.

 

“Rijaliti društvo” teži materijalnom izražavanju svih ljudskih načela/vrijednosti, kako bi iste mogle biti dostupne tržištu odnosno kupcima. Ta tržišna dostupnost ljudskih načela/vrijednosti pretvara ljude u rob(ove)u/usluge koji se mogu materijalno izraziti, odnosno koji imaju cijenu.

 

Ponovo citiram (ne)poznatog autora: “Kad su Aleksandru Makedonskom predložili da noću napadne mnogo jače snage persijskog cara Darija, on je odgovorio: “Ja ne kradem pobjedu.” Neki su to smatrali lakomislenim, ali je Aleksandar Makedonski ispravno procijenio. Tako moćan car poput Darija neće kapitulirati zbog materijalnog i ljudskog gubitka. Imajući gigantske resurse, persijski car bi bez teškoće nadoknadio bilo kakve gubitke. Darija je bilo moguće pobijediti slamanjem njegovog duha, što je jedino ostvarljivo u otvorenoj borbi.”

 

“Danas”, mi nemamo vidljivog okupatora/(ne)prijatelja kao što ga je nekad imao Aleksandar Makedonski. “Naš” okupator/(ne)prijatelj je nevidljiv i zbog toga je on svuda i na svakom mjestu, on je zapravo u “vazduhu” đe lebdi kao i svaku drugi opasni virus. On može pobijediti i potpuno okupirati/uništiti “naše društvo” jedino slamanjem osnovnih ljudskih načela/vrijednosti, što okupator/(ne)prijatelj upravo (s)provodi putem “mentalne okupacije”, a nažalost to mu izgleda dobro ide. Okupaciju (s)provodi uz upotrebu “digitalnog oružja” odnosno “digitalnih metaka” – (dez)informacija kojima se “bombarduju” (preostale) moždane ćelije žrtvi.

 

Internet je “mač”, podrazumijeva se sa dvije oštrice – dakle osnovno hladno, a nekad i toplo, možda čak i pretoplo “digitalno oružje” u rukama našeg okupatora/(ne)prijatelja. Internet sam po sebi nije problem, problem je njegova (zlo)upotreba, odnosno (ne)svjesna (zlo)upotreba od strane “žrtve” u tuđem interesu.

 

(Ne)društvene mreže, koje razdvajaju, a ne spajaju ljude su (p)ostale su glavno “bojište” propagandnog rata, zaraćenih propagandnih strana koje se bore za  psihološku (pre)vlast nad korisnicima mreža, koji su (p)ostali ujedno ratnici/žrtve nametnutog (ne)voljnog rata iz kojeg samo “general” ima korist, podrazumijeva se materijalnu.

 

Mediji su tradicionalno, ostali sredstvo manipulacije širokim (ne)poslušnim narodnim masama i to (in)direktno iz toplog doma. Nekad su narodnim masama bili plasirani ratni filmovi u kojima uvijek pobjeđuju “naši”, čak i onda kada gube i serije o (ne)srećnom životu i (ne)postojećem bratstvu i jedinstvu. Dok se “danas” potomcima tih narodnih masa naveliko plasiraju “životni” filmovi u kojima uvijek pobjeđuju/izmiču pravdi “loši” momci, turske/indijske serije u kojima je glavna poruka/pouka da treba plakati i samo plakati  i naravno rijaliti programi u kojima narodski rečeno: kurve, a moderno: poslovna pratnja/starlete i sitni šibicari/šišnjari koji imaju moderne strane nazive za svoja “zanimanja” kao (o)pravdanje za svoje besposličaranje/džabaljebarenje zamajavaju narod.

 

Kada pođete u Švajcarsku, još na aerodromu će vas sačekati posteri na kojima se nalaze planinski pejzaži, čobani i krave, a mukanje krava, zvona čaktara i pjesma čobana je prateća melodija sve do izlaska sa aerodroma. Oni time poručuju da su ponosni potomci, predaka – čobana, sa kojima se diče i od kojih se ne odriču. Dok smo mi uspjeli da se odreknemo svega, čak i istorije i predaka, te smo (svoje)voljno “preuzeli” stranu muziku, modu, način života i sve ostalo, što nas je  pokondirilo i od nas napravilo ono što zapravo nijesmo – “tikve bez korijena”. Ukratko, (p)ostali smo samo jedna blijeda kopija veoma lošeg potrošačkog originala.

 

(Ne)kulturni okupatori/(ne)prijatelji su “mentalnim nasiljem” uz upotrebu “digitalnog oružja” stvorili “rijaliti društvo” u kojem su nam “poznate” ličnosti/idoli (ne)ljudi sa (ne)moralnih društvenih margina, a ni političari u tome ne zaostaju, dok su  najveći društveni problemi rezultat neke sportske utakmice, broj na tomboli/lotou i (ne)poznanica sa kim je neka “rijaliti zvijezda” bila sinoć.

 

Rezultat je više nego porazan, a za neke idealan – narodne mase su (p)ostale mentalno “limitirane” za sve ozbiljne društvene probleme i na njih gledaju kao na turske/indijske serije, samo što još uvijek ne plaču. Juvenal je davno (pret)kazao: “panem et circenses” u prevodu na crnogorski-srpski/hrvatski i bosanski jezik: “hljeba i igara”.

 

Za (k)raj, citiraću poznatog autora – Iva Andrića:”Dođu, tako, vremena, kada pamet zašuti, budala progovori, a fukara se obogati!”

 

Zapamtite: Ko se (ne)bude vakcinisao/čipovao, napustiće svoju kuću “Velikog brata.”

 

Napomena autora: Svaka sličnost sa stvarnim likovima i događajima je slučajna.