Idemo u “kratko(trajno)” putovanje kroz “zemlju čuda”, ali se dobro (pri)pazite da vas nešto, podrazumijeva se sasvim “slučajno” ne iznenadi jer je u “zemlji čuda” sve moguće, pa čak i ono nemoguće.

 

Kada je Luis Kerol, pisao roman “Alisa u zemlji čuda” tada je Knjaževina Crna Gora bila poznata kao mala država, hrabrih ljudi čija je borba za slobodu bila primjer, svim tada porobljenim narodima. Vijek ipo kasnije – danas, Crna Gora je isto tako mala država, (ne)poslušnih ljudi, čija je borba za demokratiju postala primjer svim narodima kako da (ne)slušaju i nikako ne (ne)vjeruju političarima i njihovim mentorima jer će u protivnom stvoriti “zemlja čuda”.

 

Priču  o “zemlji čuda” (za)počinjem na isti način kao što je Luis Kerol (za)počeo roman “Alisa u zemlji čuda”, naravno uz neke “male” “intervencije” kako bih je “uskladio” sa današnjom, Crnom (da crnjom ne može biti) Gorom.

 

Predposljednjeg avgustovskog dana, dva brata su se zabavljala, tako što je stariji mlađom čitao knjigu o demokratiji. Mlađi brat se popeo na drvo života na kojem je zaspao i počeo sanjati mitski san. U snu, se pred bratom pojavio “mesija” koji mu je obećao da će ga “povesti” u zemlju demokratije, slobode, jednakosti i pravde, ali ga je nažalost poveo u “zemlju čuda”.

 

“Usnuo je dubok san”, podrazumijeva se  – brat i “vidio čuda mnoga”, Momira kako opet radosno (is)kazuje: “dogodio se narod”, Sloba koji nonšalantno (pret)kazuje: “malo morgen”, Mila koji nakon povučenog šah-mat poteza (ne)mirno (do)kazuje: “da svršenom poslu mane nema” i Duška koji i dalje nastavlja  da (pre)nosi radijator.

 

Dalji tok priče, možete svakodnevno (is)pratiti, odnosno čitati/gledati u/na svim štampanim i/ili elektronskim medijima i na (ne)društvenim mrežama. Moram posebno napomenuti, da je u uvodu ove priče svaka sličnost sa stvarnim likovima sasvim “slučajna”, jer “đe ima dima ima i vatre”.

 

Nijesu bez neke, stari (pret)kazali da se:”žedan preko vode najlakše prevodi”, jer kada izbor biraš bez razmišljanja onda izbor bira tebe, a ne ti njega.

 

U okviru, crnogorskog biračkog tijela, vodi se “tihi rat” za (pre)vlast ideologija.

 

“Partija” je od Antibirokratske – AB revolucije pa sve do sudnjeg dana imala samo jednu ideju iz koje je proizilazila čitava jedna prazna ideologija, koja gle čuda staje u samo jednoj riječi ili preciznije rečeno u svega 5 (pet) slova i glasi: vlast i to po svaku cijenu, onako makijavelistički jer “cilj opravdava sredstvo”. Prazna vreća, a još manje prazna ideologija, ne stoji, upravno zbog toga “partija” sada pokušava Crnogorcima da nametne svoju novu odnosno staru partijsku – antifašističku ideologiju kao (nad)nacionalnu. Ako se “vo drži za rogove, čovjek za riječ” onda se političari drže za svoja (ne)djela. U tom slučaju, ideologija AB antifašizma je ništa drugo do da spališ Dubrovnik, spržiš ekonomiju, zatvoriš sve fabrike, “jedinu domovinu” bačiš u dužničko ropstvo i onda obučeš crvenu majicu sa likom Ljuba Čupića, zavežeš maramu sa petokrakom i staviš ruku u džep pardon na srce dok uspravno slušaš himnu i naravno gledaš zastavu. “Ali to nije sve” jer jedna frakcija, koju predvodi najgori među najgorima, podrazumijeva se radijatorima pokušava da odvoji “zdravo tkivo partije” i isto stavi u “službu” onog gazde kojem je godinama “vjeran kao pas”.

 

Dok sa druge strane, “izvorni suverenisti” pokušavaju, putem “nacionalne šok terapije” da d(p)okažu Crnogorcima da su u nacionalnom smislu bili puki “taoci” stokholmskog sindroma “partije” koja je svo vrijeme zapravo bila “dželat” crnogorskim nacionalnim interesima. “Ako laže koza, ne laže rog”. Činjenica je, da je u ime stare ideologije antifašizma pucano u Krsta Zrnova Popovića koji je simbolizovao ideju suverene Crne Gore, a njegov ubica je za svoje zasluge dobio čak i ulicu u Glavnom gradu Podgorici, dok Krsto Zrnov Popović ima tek (po)neki grafit na (po)nekom neosvijetljenom mjestu u predgrađu Glavnog grada Podgorice. U ime nove AB antifašističke ideologije 90-tih godina prošlog vijeka su na brutalan proganjani i maltretirani svi oni Crnogorci kojima je da citiram Miroslava Vickovića “Crna Gora bila domovina, a ne imovina”, ti isti Crnogorci i dan danas “prave probleme” “partiji”, jer im śećanje nije kao kod riba 3 (tri) sekunde, već 3 (tri) decenije i to ih automatski svrstava u grupu (ne)zgodnih svjedoka i/ili saradnika.

 

Ukoliko ponovo, Crnogorci prihvate AB antifašističku ideologiju “partije” onda je tačno da “ko će koga, ako ne svoj svoga” jer “vuk na ovcu svoje pravo ima, kao tirjanin na slaba čovjeka”, a svi dobro znamo, da “ne laje kučka sela radi, već sebe radi” naravno da (ne)mislim na “partiju”.

 

Gle čuda u “zemlji čuda” i u okviru, srpskog biračkog tijela se isto vodi “tihi rat”, ali ne za (pre)vlast ideologija već za pre(vlast) za v(s)last.

 

“Tradicionalna struja” koja je svoje teorijsko uporište (pro)našla u istoriji odnosno u djelima Petra II Petrovića – Njegoša, uspjela je da povrati nekadašnju svjetovnu vlast vladike odnosno crkve u crnogorskom društvu. Ona je time osigurala, povlašćeni odnosno elitni status crnogorskim Srbima u okviru korpusa srpskog naroda/sveta i ujedno je ojačala svoju autonomnu svjetovnu/političku poziciju, koja je znatno poremetila planove zvaničnog Beograda, koji je zbog toga postao “politički višak” odnosno faktor (za)obilaženja.

 

Nakon smrti blaženopočivšeg vladike, “beogradska struja” je ušla u otvoreni verbalni rat sa “tradicionalnom strujom” zbog (pre)vlasti nad crkvom i narodom/glasačima. Cilj “beogradske struje” je da uspostavi potpunu (pre)vlast nad crkvom i narodom/glasačima, što bi zvaničnom Beogradu, bila najvrijednija “moneta” za međunarodnu trgovinu, koja bi mu (za)sigurno osigurala mnogo bolju međunarodnu pregovaračku poziciju, a možda i vlast u Srbiji u konačnome.

 

Narod, kao narod, ponovo se nečim zanima i mitingaši. Dok u Španiji mitingaše zbog povećanja cijena goriva, u Bugarskoj zbog povećanja cijene električne energije, a u Ujedinjenom Kraljevstvu zbog niske cijene rada mi u Crnoj Gori mitingašimo zbog politike, iako je u Crnoj Gori veća cijena goriva nego u Španiji, veća je i cijena električne energije nego u Bugarskoj, a manja je cijena rada nego u Ujedinjenom Kraljevstvu, ali za razliku od njih mi (ni)jesmo materijalisti i nije sve u novcu jer nešto je i u politici, ali i parama.

 

“Ali to nije sve”, jer je ovo stvarno “zemlja čuda” u kojoj je gorivo, a još malo će i hrana biti luksuz. Narod, koji nažalost trpi sve, bi opet, ali ovoga puta samo do pola (pret)kazao: “tresla se gora”, stvarno se rodio, ne miš nego čak šišmiš i to “tamo daleko” u nekoj laboratoriji, ali se zato kod “nas” možda (iz)rodi i feniks, ali naravno ne pravi već politički. U tom slučaju, imajte na umu da “sila boga ne moli, a bog silu ne voli”, a na fasadi jedne podgoričke zgrade, koja se (ne)nalazi blizu ambasade piše: “što se tiče morala, morala sam”.

 

Brat je vrisnuo i probudio se iz mitskog sna, a nakon toga je počeo da priča bratu šta je sanjao. “Kolonijalni namjesnik” je krišom uz pomoć, modernih sredstava pri(o)sluškivanja pažljivo (sa)slušao san, a sve u dobroj namjeri i sa zabrinutošću da se slučajno ne bi desilo političko “samoubistvo iz zaśede”.

 

Sapienti sat, a u prevodu sa latinskog na službeni crnogorski-srpski, bosanski i hrvatski jezik – pametnome dosta, a glupome izgleda (za)navijek malo.

 

Za (ne)srećan (k)raj, nebeske priče o zemlji čuda čitajte twitter jer narod bi opet (za)pjevao:”nema rada, nema rada, dok ne padne Vlada”, a političari:”nema nade, nema nade, bez u strane ambasade”.

 

 

*Po(r)uka za izabrane: “Svaki koji sebe uzvisuje, poniziće se, a koji sebe ponizuje, uzvisiće se”. 18:9-​14.